Greek  Translation:

Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος

Θυμάσαι που ανέβαινα σε ένα αεροπλάνο
και μ’ άρεσε από ψηλά τον κόσμο να κοιτώ.
Τώρα της γης τα δάκρυα θολώνουνε το πλάνο
και έχω πάψει από καιρό να θέλω να πετώ.

Θυμάμαι ότι βλέπαμε και τότε την ασχήμια
παρήγορα τα λόγια μας στου ανθρώπου τον καημό
Τώρα που όλα γύρω μας σωριάζονται συντρίμμια
μαγκώνουν τα τραγούδια μας σαν κόμποι στο λαιμό.

Κι είναι η κιθάρα μου στον ώμο
μου δείχνει άλλη μια φορά το δρόμο.
Κι έτσι θα πω αυτό που μόνο
μπορεί απ’ τα χείλη μου να βγει.

Ο πόλεμος ίδιος και ίδιο το τραύμα
κανείς από θαύμα δεν έχει σωθεί.
Αφού δε στερεύει ετούτο το δράμα
ας πάψει το κλάμα κι ας γίνει κραυγή.
Κραυγή.

Φοβάμαι πως θα έρθουνε χειρότερες ημέρες
κι η ήττα είναι σύμβουλος κακός και μοχθηρός.
Χωρίς μιλιά τραβάς κουπί σ’ ακίνητες γαλέρες
κι ο εαυτός σου γίνεται ξένος σου και εχθρός.

Γυρίζω στις αγάπες μου στην πρώτη μου τη νιότη
σ’ αυτή την αθωότητα που έχει ξεχαστεί.
Ξανά το τραγουδάκι μου κάνω βηματοδότη
για τις καρδιές που τρόμαξαν ή έχουν κουραστεί.

Κι είναι η κιθάρα μου στον ώμο
που δείχνει άλλη μια φορά το δρόμο.
Κι έτσι θα πω αυτό που μόνο
μπορεί απ’ τα χείλη μου να βγει.

Ο πόλεμος ίδιος και ίδιο το τραύμα
κανείς από θαύμα δεν έχει σωθεί.
Αφού δε στερεύει ετούτο το δράμα
ας πάψει το κλάμα κι ας γίνει κραυγή.
Κραυγή.

English Translation:

Lyrics: Lina Dimopoulou
Music: Lakis Papadopoulos

Do you remember getting on a plane?
and I liked to look at the world from above.
Now the earth’s tears blur the shot
and I have long ceased to want to fly.

I remember that we saw the ugliness even then
comfort our words to the wretched man
Now that everything around us is falling into rubble
they bind our songs like knots around the neck.

And it’s my guitar on my shoulder
he shows me the way once more.
And so I will say what only
may come from my lips.

The war itself and the trauma itself
no one has miraculously been saved.
Since this drama does not end
let the crying stop and become a scream.
Scream.

I fear that worse days are to come
and defeat is an evil and malicious counselor.
Without words you pull an oar on motionless galleys
and your self becomes your stranger and your enemy.

I return to my loves in my first youth
in this innocence that has been forgotten.
I’m making my little song a pacemaker again
for hearts that have been frightened or weary.

And it’s my guitar on my shoulder
which once again shows the way.
And so I will say what only
may come from my lips.

The war itself and the trauma itself
no one has miraculously been saved.
Since this drama does not end
let the crying stop and become a scream.
Scream.